نور باران می خواهد...

خاطرات نوجوانیمان که مرور می شود، رد پای دوستیشان تا کنون امتداد چشمانت را با گلهای چشم نوازش می کشاند   و دوستش داری

امروز مهمان دو عزیزیم، دو عزیز عزیزی که بر دلهای همه ما تا همیشه جا دارد، عزیزی از عزیزانی که تا ابد زنده اند..

مهمان دو عزیزی که خاطرات مادربزرگوارشان در برنامه تلویزیونی رد اشک و مرور خاطرات تلخ و شیرین  را از ذهنم گذراند،

خاطراتی که زبان اشک را خوب خوب باز کرد و خاطراتی دیگر جای خالی بچه های با صفای محله من و تو را بر دلم تازه کرد... آن روح های مطهری که در وسعت تنگ! این دنیا نمی گنجید و اکنون در نزد پروردگارشان روزی می خورند..

جایتان خالی ست برادران و پدران شهیدم که دنیای امروز بیشتر از دیروز  به حضور باصفا و خلوص نیت و تلاش پرثمرتان نیاز دارد... کم داریمتان... دعایمان کنید

دلهای خسته ما با چشمان کم سویش نور باران می خواهد......

دعایم کن...

خیلی کنارم باش وقتی بیقراری های دلم هجوم می آورد و تو نیستی که حتی در کشاکش وتلاطم سنگین سکوتهایم سر بر آغوشت بگذارم تا لحظه ای از بیکران آرامش الهی که در وجود تو به ودیعت گذاشته بود در پناهش آرام گیرم

کنارم باش که مبادا غصه هایم رنگ خداییش کم شود و نفس در ردیف مسیله ها رخ نشان دهد والا دعا کن زودتر رخت ابدی برکشم که گاهی طاقت تحمل دنیا و حمله های پیاپیش سخت سخت سخت می شود...

تازه می فهمم آنچه شنیده بودم  از وجود بی ریا و بی تکلف ات یعنی چه، تازه می فهمم نبودنت در کشاکش این دهر چقدر و چقدر درد دارد...

وقتی حرفهایم اشک می شود و در سر چاه دل فرو می ریزد و دست مهربان و دل دریاییت نیست تا آتش درونم را خاموش کند

آآآخ...جای خالیت چقدر درد دارد....

به دعایت همیشه دل بسته بودم...

تو را به بی بی دو عالم دعایم کن...

دعایم کن....

خدایا عزیزم را به پناهت دارش.....

کجاییم؟! (دردنامه)

                                                  کجاییم؟!

آن شب در حسینیه در عزای مولایمان سیدالشهدا علیه السلام سخنران حرفهای روز و مهمی را روی منبر می زد و دارای مخاطبانی خاص که حی و حاضر عده ایشان روبرویش نشسته بودند و نمی دانم گوششان شنوا و پذیرنده ی آن حرفها بودیا نه!..:

...ما عباس می خواهیم که تا امامش اجازه نداده با دشمن دست ندهد.......

 

در محضر مولایم حسابی خجالت کشیدم، به واسطه غریبیه او، تنهایی او، تنهایی امام حاضرمان، به واسطه بینش عمیق و بصیرتی عظیم و چشمان بینا و بیدار او که دشمن شناخته است اما ما....

چرتمان برده، تن پرورشده ایم، راحت طلب

و او حتی گاهی بر سر مسائل خواب از چشمان نازنینش می رود...

آری! آسوده بخواب او بیدار است!!!!!!!!

وقتی شعار "ما همه عباس توییم... " سر داده شد، تامل تمام وجود را فراگرفت،

خب اگر بودیم آیا اینگونه می شد؟!!!!!!

در واقعه سنگین کربلا قور کنیم در می آید همه اش... که چه باید بکنیم، چه نباید بکنیم..

خط ها را ولی زمان داده اند... ما کجاییم؟! در کنار ولی در کربلا یا در حال دور شدن از کربلا یا مشغول خود و بازیهای دنیا، یا خدای نکرده قدمی در زمین دشمن یا در کنار دشمن یا...

جان به لرزه می آمد، شرمنده شدم، از خودم

از...

حرفهایش خوب بود به جان می نشست و بصیرت می داد..

حرف هایی که باید غیر از امروز دیروز هم زده می شد... همان دیروزی که واجب تر بود..

خدا به داد فردایمان برسد...

روشنگری در زمانه بی تفاوتی ها، برای مردم، وسط مردم، به وقتش در جایش... که کار بیخ پیدا نکند تا بعضی ها!! هر کار دلشان می خواهد بکنند...

آن بعضی ها!! را هم بی خیال که گوش شنوا دارند یا نه، و با وعده های چرب و شیرین که میان تهی است، به سمتش کشیده شده باشند ببینند چه خبر است، که نه ان شاالله، و آنان که گذاشته اند ببینند و آنان که دل خوش کرده اند، دشمن!! مهربان می شود و دوست؟!! ..، الله اکبر....

حیییییییف!!! گوشهایمان کمی دیروزها حرفهای قشنگ بر سر منبرهای عمومی نشنید.. و اگر بود بلند نبود یا موثر نبود... مگر از جانب او

یاد این حرف افتادم از لسان مبارک آقایم که خدا حافظ لحظه لحظه هایش باد: شناخت نیاز لحظه ها هنر است...

شاخک هایمان که تیز نشد... بی تفاوتی حتی در سرنوشت خودمان!.. نمی دانم چه می کنیم و خدا نکند مکاری و دشمنی طرف مقابل که آقایمان یک بار دوبار نه که صدها بار بی پرده به آن اشاره کردند، آتشی به پا کند نرم که تهیه آتشش بی بصیرتی و بی توجهی و بی خیالی و پشت صحنه ها و با دستان مبارک خودمان باشد... و از زیر خاکستر شعله بکشد که دامن همه ما که هیچ، دامان آیندگان بعد از ما راهم خواهد گرفت... و در این صورت چه بد مردمانی بودیم!...

گه گاه به این می اندیشم با چه هدفی داریم زندگی می کنیم؟!

دویدن به دنبال دنیایی که خوابی بیش نیست و چشم به هم بزنیم بار سفر بسته نبسته باید بگذاریم و برویم؟!!!

مایی که سختی های انقلاب و دفاع مقدس و تحریمهای آن زمان و این زمان را تجربه کرده ایم و آن موقع چه خوب امتحان پس داده ایم، و حالا ترس از فشارها و دندان های کرم خورده دشمن (که دارد متلاشی می شود) و تحریم ها ما را با خود ببرد! فریب وعده های دروغینش را بخوریم!

ما را چه شده است؟!  آیا تجربه های آن زمان های نه چندان دور یادمان رفته؟!!!!!!!!!!!

خدا نکند مردود شویم که در کلام نورانی قرانش وعده داده که خدا قوم دیگری را که او را دوست دارند و خدا آنان را دوست دارد جایگزین خواهد کرد...

خدا بخیر کند...

خجالت می کشیم بگوییم یا مولانا العجل... که نایبش اینگونه تنهاست.. که چگونه آماده ایم؟!! . . . .

قابل توجه من، تو، ما، به خصوص بعضی ها!!

امروز ما دیگر حق نداریم در شناخت دشمن اشتباه کنیم...

اگر در شناخت دشمن اشتباه کردیم، در جهتى که از آن جهت، اسلام و مسلمین خسارت مى بینند و به آنها حمله مى شود، دچار اشتباه شده ایم. خسارتى که پیدا خواهد شد، جبران ناپذیر است.

امروز ما در دنیاى اسلام، مکلَّفیم که همین هشیارى و توجّه و دشمن شناسى و تکلیف شناسى را به اعلا درجه ممکن، براى امّت اسلام، جهان اسلام و ملت خودمان تدارک ببینیم

7 مرداد 71

سیدنا فرمود: برجام مشروط...

وای از کرب-و-بلا

آن وقت که جانمان می رفت، آن وقت که جانمان را در خاک می گذاشتیم ، و به خدا و به مولایش حسین.ع. می سپردیم،

 رمضان بود...حالمان دگرگون رفتن ناگهانی اش...

وسخت است خیلی سخت

آن روز تشنگی امان می برید...جسم ازتوان افتاده بود روزه بود... جان که داغ تازه و هجران ابدی نصیبش شده بود و در تب و تاب و از توان افتاده... نمی توانستند همدیگر را تامین کنند...بی حال بی حال... هر دو تشنه...

بزرگواری برای اینکه در آن وضعیت از حال نرویم دورمان آب می پاشید تا هوا کمی خنک شود،

حال کسانی که عزیز از دست داده اند چگونه است؟!.... ماه مبارک هم باشد.....

ما یک عزیز از دست دادیم  اما کربلا........

وای از کربلا.............

وای از مصیبت های بی بی زینب کبری و اهل بیت مطهر آقا سیدالشدا علیه السلام...............