* * * * *
پ.ن:
- این هم یکی از ثمرات بودن در محضر استادومعلم عزیز وگرانقدرم، سپاس از توجه دادنشون
- تصمیم عملیاتی شده ی شهیدبزرگوار که بلد نشده از نوشته های ارزشمند و صحبت های گهربارشون، چیزی که تذکر و توجه می دم اول اول اول به خودم بعد برای بچه هام، فرزندان این مرز و بوم و همه دانشجویان کشورم که بدونیم همه به لطف و عنایت الهی "می توانیم" همون طور که خیلی از بچه های محله من و تو در همین حوالی زمانی تونستند و سعادتمند شدند و سربلند هم در جنگ سخت و هم در جنگ نرم...
از اتوبانی عبور میکردیم، جمله ای آویز شده بر روی پل عابر توجهم را به خود جلب کرد، با دقت خواندمش، حکیمانه ای بود در جای خودش، برای خودش:
به امید فرداها محبتمان را ذخیره نکنیم...
علی الله توکلنا... [سوره مبارکه اعراف،89]
از پیامبر گرامی اسلام .صلی الله علیه وآله. نقل شده است:
از پیک وحی خدا جبریل پرسیدم: توکل چیست؟
فرمود: آگاهی از این که مخلوقات زیان و سودی نمی رسانند و قدرت بخشیدن و مانع شدن ندارند، و قطع امید از مخلوقات. هنگامی که بنده خدا چنین شد، جز برای خدا کار نمی کند و به غیر او امید ندارد. حقیقت توکل این است
عجب چیزی به تورم خورد در این شرایط و حال و هوای ما (عجب..) :
با این خدا زندگی کن، به او ایمان بیاور، قبولش کن، باورش کن، به او تکیه کن. ایشان اخلاقش این‌طوری است که [تو را] تا مرز ناامیدی می‌بَرد، با این خدا زندگی کن، به این خدا ایمان بیاور...
با خدای گهوارۀ موسای رود نیل، با خدای یوسف تهِ چاه، با خدای ابراهیمِ در دلِ آتش، با خدای اسماعیل تنهای در مکان لم‌یزرع، با خدای هابیل مقتول و قابیل مسلّط...
استاد بزرگواری به نکات ظریفی اشاره
می کرد:
محبت و احترام
جانا سخن از زبان ما می گویی...
از پایه ها و پی های مهم مسائل تربیتی، همه جوره است
- - محبتی که پشت بند آن تکلیف می آورد
- - احترامی که شخصیت می بخشد
آآری
کودک و نوجوان ما از محبت صحیح سیراب شود، به او احترام گذاشته شود، کم نمی آورد، به جان شما!
رو به رشد می شود :) به جان شما!
محبت و احترام، مثال تار و پود زره آهنین می ماند، مقاوم می کند، ضربه ها را بر جانش کم اثر یا بی اثر می کند،
توکل و تلاش را که ضمیمه ی همیشگی این پی های ساختمانی وجودش هم کند، این پله های تعالی، و امانت دستان شما....
گیر و درگیر دامهای دلفریب و تار عنکبوتی مرئی و نامرئی جامعه، فضای سایبری، دشمن و نامردیهای روزگار نمی شود... دچار نیازهای کاذب در دنیای حقیقت و مجاز نمی گردد...
خود را، جایگاه خود را، کرامت خود را، استعدادهای خود را زودتر می شناسد، می یابد
ایمانش، اعتقاداتش دستخوش طوفان هم شود، دستش به
مصباح الهدی و سفینه النجاه ها که باشد، نگران غرق شدنش نخواهید شد...
پدر و مادر دلسوز و عزیز، حواسمان باشد هم به ارتباط های کلامی و رفتاری بین خود و هم با گلهای نازنین زندگیمان
گاهی در اثر نگرانی زیاد، گاهی در اثر محبت زیاد از حد طبیعی، گاهی بر اثر آرمان نگری و توقعات دور از استعداد و توانمندی، گاهی در اثر روش های سخت و صعب العبور،گاهی در اثر چهار چوب های زیااادی که دست و پای تعالی و رشد را طناب پیچ می کند،
دچار حسرت نشویم که آه و فغان این است و آن شد،
حواسمان باشد،
محبت و احترام را نشان کودکانمان دهیم، بیانش کنیم که اگر از اعماق جان باشد، بر دل صاف و پاک کودک و نوجوان و جوانمان می نشیند، قشنگ هم می نشیند...
دریغش نکنیم
==============
پ.ن:
به بهانه ی خواهر کوچکم کیمیا بصیر، که در طی جلسه مصاحبه، متوجه شدم درگیر صورتی از این حکایت شده، این قضیه ترغیبم کرد تا این مطلب نگاشته شود و همچنین یادآور حکایت های مشابه در محیط اطراف شد تا پررنگ تر به این مسئله توجه شود...
